Η επιστροφή
Όπου τον δεις,
να του θυμίσεις…
Πως τον προσμένει να γυρίσει,
να μην αφήσει τον καιρό και την οργή του
με πίκρα ότι εγκατέλειψε, να λησμονήσει…
Να του μιλήσεις για έναν ήλιο
που ανατέλλει κάθε μέρα,
κάθε μέρα επιμένει να φωτίζει
τα μονοπάτια, τις απέραντες
τις στράτες και του γυρισμού τους χάρτες…
Να του θυμίσεις το γαλάζιο που έχει κλείσει
στην καρδιά του, τον προσμένει και αγκαλιάζει
σαν βαρκούλες τα όνειρα του…
Να του θυμίσεις στο μικρό του το σπιτάκι
πως ανθίζουνε ακόμα τα γεράνια και οι κρίνοι,
έρχονται τα χελιδόνια στις φωλιές
που έχουν μείνει…
Δύο χέρια ροζιασμένα το φροντίζουν,
την αυλή και τα δρομάκια του ασπρίζουν…
Το τραπέζι κάθε μέρα τραγουδώντας
τα τραγούδια που αγαπούσε και γλεντούσε ,
ετοιμάζει με λαχτάρα και αγωνία…
Κόκκινο κρασί και ότι αγαπά η ψυχή του,
όπως τότε που η περπατησιά του
ακουγόταν στου σπιτιού τους την γωνία…
Μια φιγούρα στο μικρό το παραθύρι
κάθε δείλι με το βλέμμα απλωμένο,
ως την δημοσιά κοιτάζει όλο κάτι περιμένει…
Δεν την λύγισαν τα χρόνια, την ελπίδα έχει
μέρες, νύχτες, για αδελφή…
Της μιλά την ικετεύει, να γυρίσει πίσω εκείνος,
η αιτία και ο λόγος που της έμειναν να ζει…
Είναι η μάνα…
η κάθε μάνα, που σε χρόνους με ειρήνη
έχασαν παιδιά στα ξένα και ορφανές
έχουνε μείνει…
Φαίδρα
