Ο Γιαν Φαμπρ αναγκάστηκε σε παραίτηση κι έτσι η Ελλάδα γλύτωσε προς το παρόν από τα φανερά ιπτάμενα πέη. Μας υπολείπονται τα μη φανερά…
Το… “θερμό επεισόδιο” Γιαν Φαμπρ και η αναγκαστική παραίτηση του μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Όταν υπάρχει ομοψυχία και σύμπνοια απόψεων ουδείς μπορεί να επιβληθεί στις μάζες. Τέλος.
Κι εδώ υπήρξε ομοψυχία. Από την πλειοψηφία των πολιτικών φωνών, με δε εξαιρουμένων του ΣΥΡΙΖΑ, τα συστημικών και ανεξαρτήτων ΜΜΕ και μπλογκς, των πολιτών στα social media, των 500 και μια καλλιτεχνικών φωνών και κ.α.
Κι αν είχα τρόπο να βάλω ηχητικό εδώ, θα έβαζα το τραγούδι της Αρβανιτάκη «Δυνατά – Δυνατά!» – Γίναν όλα ΔΥΝΑΤΑ τα ΑΔΎΝΑΤΑ!
Και με προβλημάτισε αυτό. Πότε άλλοτε υπήρξε τέτοια ομοψυχία; Μνήμονια ήρθαν, μνημόνια έρχονται, αλλά ομοψυχία δεν βλέπουμε. Χαμένη στη μετάφραση του διαίρει και βασίλευε, των πολλαπλών αποχρώσεων των πολιτικών φωνών – πολύ μνημονιακών, λίγο μνημονιακών, μνημονιακών με μια δόση αντί, αντιμνημονιακών αλλά στο ευρώ, αντιμνημονιακών και με εθνικό νόμισμα αλλά στην ΕΕ, αντιμνημονιακών και με εθνικό νόμισμα και εκτός ΕΕ, αντιμνημονιακών και με εθνικό νόμισμα και εκτός ΕΕ και εκτός ΝΑΤΟ (στο μέσα στον ΟΗΕ συμφωνούν, περιέργως…) που να τη βρεις την ομοψυχία; Πιάσ’ το αυγό και κούρευτο – πιο εύκολο είναι!
Αλλά όχι, είχαμε και άλλοτε ομοψυχία! Και στο πρόσφατο παρελθόν και μάλιστα μπορέσαμε και σηκώσαμε το ανάστημα μας στην ΕΕ στην οποία ήμασταν μέλη! Η αφορμή; Το κοκορέτσι! Η ΕΕ αποφάσισε να απαγορεύσει το κοκορέτσι και ποιος είδε τον Έλληνα και δεν τον φοβήθηκε! Καταψηφίσαμε, κυρίες και κύριοι, το τρομερό αυτό σκάνδαλο εκ μέρους της ΕΕ, το θράσος τους να προβεί σε μια τέτοια απόφαση. Και μετά, τους γράψαμε και στα παλαιά των υποδημάτων μας και η γαρδούμπα και το κοκορέτσι εθριάμβευσαν επιζώντας όλων των άλλων μέτρων που επιβλήθηκαν έκτοτε, χωρίς να ακουστεί κιχ!
