Στάθηκε αδύνατο να μη αναδημοσιεύσουμε την επιστολή της άγνωστης, αλλά τόσο οικείας στο εσωτερικό διαλογισμό μας, φίλης του paraktios.gr, που τόσο περίπλοκα απλά αραδιάζει τις σκέψεις της πάνω σε φαινομενικά αντίθετα πράγματα. Απ’ τη ζωή, στο θάνατο και τούμπλαλιν, απ’ την καθημερινότητα στη φιλοσοφία και τον πολιτισμό. Πραγματικά απολαύστε την.
«Καλοί μου,
αναρωτιέμαι αν σας κουράζω με αυτήν μου την ανάγκη επικοινωνίας, αλλά την νιώθω σαν ένα μέσο χτισίματος σχέσεων, ή μάλλον διατήρησης αυτών, μια και ο χρόνος για να βρισκόμαστε όσο θα ‘θελα από κοντά, είναι πολύ περιορισμένος. Δυστυχώς!
Μετά την επιστροφή μου από το παγωμένο, ομιχλώδες Βουκουρέστι – και την ζεστή, πλούσια ανταλλαγή απόψεων, με Γάλλους συναδέλφους, από τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, για την λογοτεχνία στο Νηπιαγωγείο- μαθήτευσα ώρες, δίπλα σε έναν ενενηντάχρονο θείο, που έσβηνε. Γύρισα, όπως πάντα, ενθουσιασμένη, με τα μπαγκάζια μου γεμάτα βιβλία, ιδέες, σχέδια και δημιουργικά πλάνα για δράση και προσγειώθηκα, δίπλα στον Θάνατο. Και μάλιστα όχι στον τετελεσμένο θάνατο, αλλά στην αγωνία του τέλους, που δεν έρχεται…
Του κράταγα το χέρι, πυρετικό και άτονο και καθόμουν ανενεργή και συλογιζόμενη: τα γεγονότα στη Γαλλία, την αναταραχή των δικών μας εκλογών και μετά τη ζωή του: πόλεμοι, πείνα, αγάπη, όνειρα, δουλειά, αγάπη. Οι κόρες του, λαμπάδες, μέρα-νύχτα δίπλα του, όρθιες. Σήμερα, άρχισε να ξανάρχεται. Του μίλησα ζωηρά, έψαχνε με τα μάτια να βρει ποια ήμουν. Νομίζω βούρκωσε, όταν του ‘πα, της Γιωργίτσας, της αδελφής σου, η Μ. Κρατούσε ένα κομπολογάκι, που του ‘χε δώσει η φοβερή μου ξαδέλφη, για να ξαναβρεί την κινητική επαφή των δαχτύλων( νηπιαγωγός γαρ) και όταν του ζήτησα να το παίξει, προσπάθησε, και μετά, άρθρωσε βραχνά και με σπασμένη φωνή, που μόλις ακουγόταν: «μικρό κομπολογάκι μου, εσύ ‘σαι το μεράκι μου»…Συγκίνηση!
Και πίσω στο σπίτι, με αυτόν τον ζωοδότη Ήλιο και την θάλασσα στα δεξιά μου, βρήκα πάλι, χίλια καλά να γράφονται και να μας καλούνε στη Ζωή. Ένα φανταστικό άρθρο της Πόπης Διαμαντάκου, για την ψευδή εικόνα που μας έχει δημιουργηθεί, για την πραγματικότητα, μέσα από όλον αυτό τον μιντιακό καταιγισμό.
Ζούμε, παρακολουθώντας κάποιους, που μας δείχνουν βία, φωνές, «ειδήσεις» και πρόσωπα, καταγράφουν προβλήματα, χωρίς να προτείνουν λύσεις. Δημιουργούν φόβο και καταστέλλουν ό,τι δημιουργικό θα μπορούσε να προσφέρει ο καθένας μας, μέσα στα κοντινά, καθημερινά του πλαίσια. Στις σχέσεις του και στον τόπο του.
Μας κλέβουν τον χρόνο, από τις ελεύθερες, δικές μας Σκέψεις, τα διαβάσματα που θα μπορούσαν να μας ωριμάσουν, την απόλαυση ενός θεάματος, ενός έργου τέχνης, ή την ανία, την τεμπελιά, την μελαγχολία, που μας ασκούν στην περισυλλογή…
Ένα βιβλίο, ο «Νοέμβρης» του Γ. Σκαμπαρδώνη, της ωριμότητας των 60ντα του, που γράφει , «κοιτώντας πέριξ μ’ ένα μάτι παιδικό, με θάμβος, με δέος, με αέναη έκπληξη, και μ’ ένα μάτι εξήντα χρόνων, που βλέπει σοφά, δύσπιστα, κάπως ειρωνικά. Οι αφορμές είναι άπειρες, ο ίλιγγος μεγάλος, αλλά και οι φρένες κάνουν την δουλειά τους. Όταν μεσολαβούν άλλες δυνάμεις, σκοτεινές που θέλουν, μαζί με το ένστικτο, να πάνε τα πράγματα λίγο πιο ψηλά, πιο βαθιά, παραπέρα. Να ανοίξουν ορύγματα…»
Και μετά, «…Πόθησα την απόλαυση του συμπυκνωμένου ελάχιστου…θυμήθηκα τον παππού μου, που κατέβαζε μια νταμιτζάνα ούζο, γλείφοντας όλη μέρα, το κεφάλι ενός παστωμένου τσίρου…»
Αυτό! Να επανεκτιμήσουμε το ελάχιστο. Το στοιχειώδες, το ευτελές. Το δώρο των αισθήσεών μας, το άρωμα και τη θέαση μιας ανθισμένης μυγδαλιάς, το χεράκι ενός παιδιού στο δικό μας, μια γλυκιά κουβέντα, ένα χαμόγελο, μια μπουκιά καλό ψωμί, μια μουσική, ένα ποίημα.
Να απολαύσουμε Τέχνη με ένα-δυο αγαπημένους. Και με τα παιδιά μας. Την ταινία για τον ζωγράφο Turner, όπου δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας ο Τίμοθυ Σπολ, την όπερα Τριστάνος και Ιζόλδη, στην Λυρική, μια εκπληκτική διαδραστική έκθεση για τα 7 ωραιότερα Μουσεία-ταξίδια στην Ελλάδα, στο Ευγενίδειο….
Τέχνη ,ποίηση και λογοτεχνία, όχι μόνο παρηγορητικά, αλλά , όπως υπέροχα, γράφει πάλι ο Σκαμπαρδώνης, «για υψηλή απόλαυση, συγκίνηση, ακόνισμα και διδαχή της σχετικότητας και της ειρωνείας των πραγμάτων. Τορπίλη στην όποια ολοκληρωτική αντίληψη. Έτσι μόνο θα μάθουμε να προσεγγίζουμε την πολλαπλότητα του Άλλου. Ιαματικά, από τον μάταιο και συναρπαστικό βίο μας. Σκιές που ταξιδεύουν πέρα από μας, ψάχνοντας για συνταξιδιώτες που θα τις ξανασαρκώσουν.»
Αναρωτιέμαι, τι ανάγκη έχω, να κοινοποιώ σε σας, τις μύχιες σκέψεις μου. Τι ανάγκες εσώτερες να ΄ναι αυτές. Εισβάλλω -χωρίς ίσως να θέλετε- στον προσωπικό σας χώρο της αλληλογραφίας. Πείτε μου, αν σας ενοχλεί, να το σταματήσω. Όμως, νιώθω τόσο οικεία με τους ανθρώπους, ίσως λόγω της πολλής συνάφειας με εκατοντάδες παιδιά, γονείς, τώρα με σας, τους πιο κοντινούς μου, στις ομάδες, που θέλω να μοιράζομαι ό,τι σκέφτομαι, ίσως για να προχωρήσουμε αυτό που αρχίζουμε τώρα, για να γνωριστούμε καλύτερα…Ξέρω ότι εκτίθεμαι, και έχω εισπράξει επικρίσεις, αλλά δεν με νοιάζει. Όλοι είμαστε ευάλωτοι σ’ αυτό κι εξάλλου, ο διάλογος έτσι τροφοδοτείται. Ίσως απλώς μεγαλώνω…
Καλό βράδυ, Μ.Β»
