Η χαρακτηριστική ελαφρότητα του Έλληνα να αρνείται οτιδήποτε έχει να κάνει με αλλαγή του τρόπου ζωής, στερεί τον έρημο τούτο τόπο, απ’ οτιδήποτε μπορεί να του δώσει ώθηση προς τα μπρος.
Η καραμέλα που πιπιλίζει συνέχεια (ο Έλληνας) για την κακορίζικη πραγματικότητα να ζούμε στην Ελλάδα όπου τίποτε δεν γίνεται σωστά, δείχνει την εμμονή παραμονής στην ίδια λανθασμένη νοοτροπία που μας έφθασε στην οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε, είτε φταίμε, είτε όχι.
Μιας νοοτροπίας, βαθιάς ριζωμένης απ’ την εποχή της τουρκοκρατίας, όπου ο Έλληνας επιβίωνε με χίλια δυο τερτίπια και κουτοπονηριές. Εξ’ ου κι ο λατρεμένος ήρωας του θεάτρου σκιών Καραγκιόζης.
Έκτοτε τα καραγκιοζιλίκια έχουν γίνει εθνικό σπορ, όπου συναγωνιζόμαστε μεταξύ μας ποιος θα σπάσει το ρεκόρ των προγενεστέρων. Δυστυχώς ο στόχος πετυχαίνει απίστευτα συχνά, ώστε το ρεκόρ καραγκιολικισμού να έχει φθάσει σε απίστευτα ύψη.
Σ’ αυτή τη λογική υπομένουμε τους πειραματισμούς των πολιτικών μας και πληρώνουμε το μάρμαρο με μαθηματικά αυξητική πρόοδο, όπου ο ένας φόρος διαδέχεται τον άλλο και ο στόχος για ανάπτυξη δεν φαίνεται πουθενά.
Δεν φταίνε όμως μόνο οι πολιτικοί, που εμείς έχουμε ψηφίσει, άρα αυτοί μας αξίζουν. Φταίμε κι εμείς καθώς αρνούμεθα κάθε τι ακόμα κι αν είναι αναπτυξιακό ή έργο υποδομής.
Μιλάμε για στροφή στην πράσινη ανάπτυξη κι όμως οι τοπικές κοινωνίες αρνούνται την εγκατάσταση συστημάτων παραγωγής ΑΠΕ (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά κ.α.) που θέλουν να εγκατασταθούν στην περιοχή τους.
Αντί μέσω των τοπικών αρχόντων, να διεκδικήσουν επωφελούμενοι των δυνατοτήτων ΑΠΕ πχ. τη δωρεάν παροχή ρεύματος σε όλους τους δημοτικούς κοινόχρηστους χώρους και ακίνητα (σχολεία, γήπεδα, δημαρχεία, κολυμβητήρια κ.α.), αφορίζουν τις επενδύσεις αυτές καθ’ εαυτές.
Προτιμάμε να ζούμε υποβαθμισμένοι, πνιγμένοι στα σκουπίδια και τσαλαβουτώντας στα βοθρολύματα (βλέπε ανατολική Αττική), αρκεί να μη δεχτούμε τις μονάδες επεξεργασίας υγρών και στερεών αποβλήτων στην περιοχή μας. Εδώ βλέπετε κατοικούν πατρίκιοι, ας τα στείλουν στις περιοχές που ζουν πληβείοι.
Δεν ισχυριζόμαστε βέβαια να δεχτούμε ότι μας σερβίρουν χωρίς ενδελεχή έρευνα. Αντίθετα πιστεύουμε ότι έχουμε υποχρέωση να ζητάμε το καλύτερο για την περιοχή μας, με τον παράλληλο απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον. Απ’ το σημείο αυτό όμως μέχρι του σημείου της πλήρους άρνησης για οποιαδήποτε κατασκευή, αρκεί να πάει στην αυλή του γείτονα, υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Το κενό που δημιουργείται ανάμεσα στα δύο σημεία, αποδοχής μη αποδοχής, αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρό να κινηθούμε απαιτώντας την πιο ενδεδειγμένη λύση. Κάτι βέβαια που αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο για ένα λαό που έχει μάθει να ζει στην κόψη του ξυραφιού, μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ. Αυτή είναι και η καταδίκη μας για το κακό το ριζικό μας.
Αφού δεν μπορούμε να δεχτούμε την ανάπτυξη, πώς να αποτινάξουμε τα μέτρα που καλώς ή κακώς έχουν υπογράψει για μας χωρίς εμάς; Έτσι δεχόμαστε συνεχώς κατραπακιές από όλο και βαρύτερα φορολογικά χαράτσια. Ως που θα πάει δηλαδή;
Οι πολιτικοί μας κατώτεροι των περιστάσεων, όλοι ανεξαιρέτως, αδυνατούν να καταλάβουν ότι βρισκόμαστε στο μη παρέκει και διστάζουν να πάρουν τη γενναία απόφαση να κατεδαφίσουν ότι μολυσμένο υπάρχει στο πολιτικό μας σύστημα, ώστε πάνω στις στάχτες του να αναδυθεί μια νέα υγιής πολιτική πραγματικότητα.
Ουτοπία βέβαια να περιμένει κανείς να αλλάξουν τα δεδομένα αυτοί που τα δημιούργησαν. Δυστυχώς για μας, ούτε εμείς είμαστε ικανοί να αλλάξουμε το σύστημα, αν δεν αλλάξουμε πρώτα την καταραμένη νοοτροπία μας.
